Nauko! Córką tyś prawą Przeszłości!
Która byt wszelki przemierzasz oczami,
Czemu poetę dręczysz bez litości,
Jak sęp, twardymi rozumu skrzydłami?
Jak mam cię kochać? Jak mądrość twą cenić,
Która surowym dławisz go wędzidłem,
Gdy urzeczony chce duszę przemienić;
Choć wzbił się w niebo nieulękłym skrzydłem?
Czyś nie wywlekła Diany z jej rydwanu,
I nie wygnała Driad z lasów słowiczych,
By skryć się miały pośród gwiazd tumanu?
Czyś nie wyrwała Najad z wód dziewiczych,
Elfów z łąk wonnych; a ze mnie w półcieniach,
Pod tamaryszkiem snutego marzenia?
Edgar Alan Poe
przełożył Paweł Okołowski
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz