AKURAT KNIAŹ OLEG...

***
Akurat kniaź Oleg na wroga chciał iść,
by zdrowo popędzić mu kota,
gdy facet podbiega, w spojrzeniu ma błysk,
i dalejże sadzić głupoty.

     - Hej kniaziu - powiada ni w dziewięć, ni w pięć -
     twój koń ukochany przyniesie mi śmierć! -

Kniaź Oleg znacząco popukał się w hełm
i mruknął coś brzydko o rzyci.
- Chłopaki, ruszamy - zawołał, a wtem
przyleźli dwaj starzy wróżbici.

     I też zaczynają ni w dziewięć, ni w pięć,
     że koń na sto procent przyniesie mu śmierć.

- Co, znowu? - wojowie przestali się śmiać
i w dłonie batogi chwycili.
- Po wódce najlepiej położyć się spać,
miast siać tak ohydny pesymizm! -

     A ci w kółko swoje, ni w dziewięć, ni w pięć,
     o jakimś tam koniu, co przynieść ma śmierć?

A Oleg na kartach historii swój los
wykuwał niezłomnie i twardo,
raz tylko o wróżbach pomyślał: "Też coś" -
i splunął z widoczną pogardą.

     "A to ci gadanie ni w dziewięć, ni w pięć,
     że koń ukochany przyniesie mi śmierć!"

- Poznaję ten kamień, tu rumak mój padł,
pożegnam się teraz z mym druhem! -
i nogę spokojnie kniaź oparł o gnat,
i w jednej sekundzie był trupem.

     To ugryzł go wąż - że też musiał tam wleźć!
     Nie żyje kniaź Oleg, nie żyje i cześć.

Na ogół oddolnych nie ceni się rad,
choć czasem i dół radzi z sensem,
posłuchałby Oleg i żyłby sto lat,
wciąż nowe odnosząc zwycięstwa.

     A były te wróżby i w dziewięć i w pięć.

Władimir Wysocki

przełożył Michał B. Jagiełło

Wiktor Wasniecow. Kniaź Oleg.