Róże były całe w czerwieni,
A bluszcz się cały w czerni chował.
Ach, droga, każde twe skinienie
Rozpacz moją budzi od nowa.
Niebo zbyt błękitne, zbyt czułe,
i zbyt zielone było morze.
Lękam się wciąż - czy oczekuję? -
Twoim odejściem tak się trwożę.
Nużą bukszpanów liście lśniące
i połyskliwe ostrokrzewy,
Nuży mnie wielka dal bez końca,
Prócz ciebie - wszystko. Ach, niestety!
Paul Verlaine
przełożył Andrzej Lam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz