Topola.
Rozlana równina.
Po niej jak łódki płyną małe domki.
Bryła, bryły, bryły...
Rozbryzgana biel obłoków
ochrowe głazy ziemi gna horyzont.
W drzwiach dnia
cierpienia jak kryształ stężały,
do ostatniej kropli.
A pod wieczór
fosforyzujące drzewo rzeźb,
postać gotycka.
To obrazek szumiący dziejami
jak muszla na brzegu morzem.
To głos leśnego rogu,
posmutniały,
cały w siebie wwinięty,
od dali do dali
modlitwą tęskną
się rozpalił
i płonie.
Vilém Závada
przełożył Marian Grześczak
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz