HYMN PARTII UMIARKOWANEGO POSTĘPU /W GRANICACH PRAWA/ NA MELODIĘ PIEŚNI ANARCHISTYCZNEJ

Już powstał milion kandydatów
okłamać prostoduszny lud,
spragnieni głosów i mandatów
chcą zaspokoić władzy głód.

Niech głoszą radykalne zmiany,
niech gwałtem burzą stary ład,
nasz postęp jest umiarkowany,
pan Haszek to nasz kan-dy-dat!

Wyborcy w naszym mieście,
ból do "Obory" nieście,
a kto ma świerzb, w domu siedź,
wołajmy precz z radykałami,
precz z laickimi bankrutami,
na bój, na bój, na bój,
umiarkowany!

Na darmo przeciw nam się głowi
Yovonna, Klofacz, Kramarz Dyk,
bo my jesteśmy postępowi
w granicach prawa tak jak nikt!

Nas żadna burza nie zaskoczy,
nie spęta drut więziennych krat,
umiarkowany postęp kroczy
zwycięskim marszem poprzez świat!

Wyborcy w naszym mieście...

Josef Mach
przełożył Jacek Baluch

Jaroslav Hašek ( 1883- 1923)

Josef Mach - poeta czeski przełomu XIX i XX wieku.

Młodzieńcza twórczość Macha związana jest z pokoleniem poetów anarchistów, w którego niespokojnym życiu brał czynny udział: był szkolnym kolegą Gellnera, należał do "założycieli" Partii Umiarkowanego Postępu (w Granicach Prawa), parodystycznej mistyfikacji organizacji politycznej.

Anarchistyczni Burzyciele, także: Pokolenie Burzycieli (cz. Anarchističtí buřiči, Generace buřičů) – skupiona wokół Stanislava  Kostki Neumanna oraz czasopisma "Nový kult" grupa czeskich poetów, funkcjonująca na przełomie XIX i XX wieku w Pradze. Twórców należących do grupy łączyła przede wszystkim ideologia anarchizmu, społeczny radykalizm, lewicowość, zwalczanie mieszczaństwa, antyklerykalizm, antymilitaryzm oraz pacyfizm. W zakresie poezji nie sformułowali jednolitego programu literackiego.

Najważniejszą, choć nieformalną siedzibą grupy, była willa w Pradze-Olszanach (olšanská vila) należąca do Neumanna – wpływowego wówczas krytyka literackiego i poety. Tam też mieściła się redakcja czasopisma "Nový kult" (1897–1905). Redaktorem naczelnym i wydawcą tego organu grupy był Neumann. Na łamach czasopisma publikowali głównie poeci urodzeni w latach 70. XIX wieku: Viktor Dyk, Karel Toman, František Gellner, Fráňa Šrámek, Jiří Mahen, Josef Mach, Leo Freimuth, Rudolf Těsnohlídek i Jaroslav Hašek. Drukowali także w innych czasopismach i gazetach ("Práce", "Omladina", "Nová omladina", "Anarchistická revue", "Moderní život").

Twórczość burzycieli nie jest jednolita, chociaż można w niej dostrzec przede wszystkim sprzeciw wobec symbolizmu, dominację języka potocznego i realistycznego dialogu. Grupa stanowiła pomost pomiędzy indywidualizmem dekadenckim końca XIX wieku a aktywizmem o charakterze lewicowym i anarchistycznym początku XX wieku. Członkowie grupy próbowali dotrzeć ze swoją poezją do środowiska proletariackiego (niektóre wiersze Šramka stały się popularnymi pieśniami robotniczymi). Stawali w opozycji do państwa, które według nich było przeszkodą w rozwoju obywatela. Na łamach "Novego kultu" publikowali fragmenty prac teoretyków tzw. anarchokomunizmu (Piotr Kropotkin, Jean Grave, Errico Malatesta i innych).