świecą białopióre,
gdy skrzydła wznosząc w pędzie
ulatują w górę;
Biały, że bielszych zda się
rzeczy nie ujrzycie,
jest w najbielszej swej krasie
śnieg na górskim szczycie.
Bielutkim kwiatem rośnie
przeczysta lilija,
gdy poźrzysz, jak o wiośnie
płateczki rozwija.
Jakoż i mleko chce się
szczycić swą białością,
gdy pasterka je niesie
ode trzód z radością.
Biały jest brzask, gdy dnieje
na wschodzie świetliście
i przywodzi nadzieje,
dnia zwiastując przyjście.
Łabędź, śnieg, lilia, mleko,
blask zorzy poranny
pozostają daleko
za bielą mej panny.
Ivan Bunić
przełożył Jerzy Ficowski
James Abbott McNeill Whistler. Symfonia w bieli numer 1: Biała dziewczyna.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz