***

Gdy życie zacznie się rozłazić, wietrzeć,

kisnąć,

gdy mamy biały śnieg, na którym

pisze się palcem,

ochotę miałbym snuć długą opowieść,

że śnieg i opadanie kwiatów z drzewek w sadzie

są w dwóch kolorach,

śnieg kwiatów zimny i prószący mrozem,

a ziemi śnieg tający bielą ognia,

ciepły,

 

dwa rody władców, pokolenia trzy, okrutne mnóstwo

forsy, i wielkie mnóstwo

tak jednakowych kobiet,

że obawiają się, iż są

lustrami,

nie śmieją nawet

zrobić miny,

przemijają

i mnóstwo forsy nagle chlusta

jak deszcz,

i tak by się musiało ją wydać.

Dwie biele!

Obu dany jest charakter

barw różnych

i białego ostrość miecza,

który odcina biały od białego,

mówi, co zapisane jest na czarno w czerni,

w głębokiej czerni, w sadzy, co pomieści

wszystkie pisania

a miecz odczyta je

bez zająknienia.

Paavo Haavikko
przełożył Jerzy Litwiniuk