FIESTA

Rozpostarłam moje sieroctwo
na stole, jak mapę.
Narysowałam drogę,
żeby wiatr wiedział, jak ma tutaj trafić.
Ci, co przychodzą, nie zastają mnie.
Ci, których czekam, nie istnieją.
I wypiłam likwor szaleństwa,
by przemienić wszystkie te twarze
w anioła - szkło pustych kieliszków.

Alejandra Pizarnik
przełożyła Krystyna Rodowska

Alejandra Pizarnik (1936-1972). Poetka argentyńska. Córka Eliasa Pizarnika i Rejzli (Rosy) Bromiquier, emigrantów pochodzenia żydowskiego, rosyjskiego i słowackiego. Dorastała na przedmieściach Avellaneda . Miała starszą siostrę Myriam.

Jej dzieciństwo było bardzo skomplikowane. Mówiła po hiszpańsku z silnym akcentem europejskim i jąkała się. Miała poważne problemy z trądzikiem i znaczną tendencję do przybierania na wadze. To poważnie podważyło samoocenę młodej Alejandry. Obsesyjnie porównywała się z siostrą, nie akceptując swojej fizyczności. Być może dlatego zaczęła brać amfetaminę, silnie się od niej uzależniając, co w konsekwencji wywołało długie okresy zaburzeń snu, euforię i bezsenność.

W 1954 roku , po ukończeniu szkoły średniej wstąpiła na Wydział Artystyczny Uniwersytetu w Buenos Aires. Studiowała literaturę, dziennikarstwo i filozofię, do 1957 roku , ale nie dokończyła studiów. W tym samym czasie  brała również  lekcje malarstwa u Juana Batlle Planasa . Interesowała się psychoanalizą.

Mocno apolityczna, na jej twórczość wpłynął liryzm Antonio Porchia , symbolistów francuskich, zwłaszcza Arthura Rimbauda i Stéphane Mallarmégo , jej twórczość była przepełniona duchem romantyzmu  i przez surrealistów. Poezja Alejandry Pizarnik koncentruje się wokół samotności, dzieciństwa, bólu, a przede wszystkim śmierci.

Między 1960 a 1964 rokiem Pizarnik mieszkała w Paryżu, gdzie pracowała dla  czasopism francuskich. Publikowała wiersze i recenzje w kilku gazetach, studiował historię literatury francuskiej i historię religii na paryskiej Sorbonie. Tam zaprzyjaźniła się z Julio Cortazarem , Rosą Chacel i Octavio Paz’em.

Wróciła do Buenos Aires w 1964 roku. W 1969 roku otrzymała stypendium Guggenheima , co pozwoliło jej na podróż do Nowego Jorku.

W dniu 25 września 1972 roku, w wieku 36 lat, popełniła samobójstwo (zażyła 50 tabletek Seconalu ). Miało to miejsce podczas wolnego weekendu, w przerwie pobytu w szpitalu psychiatrycznym w Buenos Aires, gdzie była hospitalizowana w wyniku silnych objawów depresyjnych i po dwóch próbach samobójczych.